Title : Move on
Author : นกแก้วนูน่า
“ที่มึงพูดมาก็ถูกนะ แต่ว่า...”
“แต่มึงยังไม่อยากเลิกกับเขา?”
เตนล์ถอดหายใจ
มองเพื่อนสนิทนั่งก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นตรงหน้า
เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมซึงฮวานไม่ยอมเลิกกับแฟนทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายคนนั้นซุกบ้านเล็กบ้านน้อยไว้เพียบ
แถมยังแอบคุยจนถึงตอนนั้น
กะอีแค่ตัดใจ มันจะยากตรงไหน
“เอาจริง
มึงแค่กลัวว่าถ้าตัดสินใจเลิดมึงจะเสียใจจนเสียสติ
แต่บอกเลยว่ามันจะเจ็บหนักแค่อาทิตย์แรก หลังจากนั้นมึงจะไม่รู้สึกอะไรเลย
เชื่อกูสิ กูผ่านมาแล้ว”
“นั่นมันมึงไง แต่กูทำใจไม่ได้
กูยังต้องเจอ ต้องทำงานด้วยกันอยู่”
“บอกแล้วอย่าเอาเพื่อนเป็นแฟน”
“มึงตัวแรกเลยเตนล์” เธอพูด
ก่อนจะหลุดหัวเราะทั้งที่ดวงตาแดงกร่ำ “มึงทำได้ แต่กูทำไม่ได้ ขอโทษจริงๆ”
“ทำไงได้
หลวมตัวมาเป็นเพื่อนกันแล้วนี่”
“เตนล์!!”
คนถูกตวาดหัวเราะร่า “กูเคารพการตัดสินใจมึง
แต่ถ้าเริ่มทนไม่ไหว ก็ลอง Move on ดู”
“แบบมึงนี่เรียก Move on แล้วเหรอวะ
เห็นบางทียังตึงๆใส่กันอยู่เลย”
“มันตึงใส่กูต่างหาก”
ขณะที่กำลังนั่งเถียงกันอยู่
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังจากนอกห้อ ซึ่งทั้งคู่ไม่ได้ประหลาดใจแต่อย่างใด
เรามาเที่ยว และมีตั้งวงดื่มด้วยกัน ถ้าจะเสียงดังไปบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา
จนกระทั่งประตูห้องเปิดออก
เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งชะโงกหน้าเข้ามา มองตรงไปที่ร่างบางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“เตนล์
ไปซื้อเหล้าเป็นเพื่อนโดยองหน่อยดิ”
ดวงตาเรียวเบิกโพลง อ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่งเพราะไม่แน่ใจว่าเพื่อนล้อเล่นหรือพูดความจริง
ก่อนจะแกล้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน
“ทำไมต้องกูด้วยอ่ะ”
“ก็ไม่เมา”
“แล้วทำไมต้องโดยอง”
“ก็มันเมาน้อยสุด”
“มันไปคนเดียวไม่ได้ไง”
เพื่อนคนนั้นส่ายหน้า “มันกลัวผี”
คนอย่างโดยองเนี่ยนะกลัวผี
ไอ้บ้านั่นจิตแข็งจะตาย อย่างหนังผีเรื่องล่าสุดที่ไปดูด้วยกัน เขากลัวหัวหด
แต่หมอนั่นกลับหยิบป๊อปคอร์นเข้าสบายใจ
ทั้งเตนล์
และซึงฮวานต่างก็รู้ว่าอีกฝ่ายโกหก เรามองหน้ากันอย่างมีนัยยะ ก่อนหญิงสาวจะใช้ข้อศอกกระทุ้งเรียกสติ
“เอาน่า ถ้ามึง Move on ได้แล้ว
แค่นี้ไม่น่ามีปัญหาหรอก”
“ปากดี”
“ก็อยากรู้ว่าวิธีมึงได้ผลแค่ไหน
เป็นเหตุผลประกอบการตัดสินใจว่าควรเลิกกับแฟนไหม”
“ถ้ากูกลับมาจะเทเหล้ากรอกปากมึง”
ซึงฮวานยักไหล่
เตนล์เริ่มคิดแล้วว่ายัยนี่ต้องเป็นนังงูพิษแน่ๆ เมื่อกี้ยังร้องห่มร้องไห้ทำบรรยากาศเสียหมด
แล้วดูตอนนี้สิ ยิ้มยียวน แถมยังดันเขาให้เข้าไปหาโดยองอีก
เอาเข้าจริง
พอได้เผชิญหน้ากันตรงๆ ผู้ชายคนนั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน
และมีอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
“ไปกันเลยไหม”
เตนล์เป็นฝ่ายเริ่มก่อน
พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้ใครจับผิดได้ แล้วจึงเดินนำออกไปจากบ้านพักตากอากาศ
บรรยากาศตอนกลางคืน
ท่ามกลางหาดทรายสีขาว สายลมแผ่วเบา และแสงจันทร์นวลผ่อง ดูแล้วโรแมนติกมากกว่าน่ากลัว
แต่เตนล์เชื่อว่าร้อยทั้งร้อยโดยองไม่รู้สึกอะไรเลย
เห็นแสงไฟจากร้านขายของชำอยู่ใกล้ๆ
แต่ทุกก้าวที่เดินกลับรู้สึกว่ามันอยู่ห่างไกลออกไปทุกที
อาจเป็นเพราะบรรยากาศอึดอัดที่เกิดขึ้นระหว่างเรา
“คุยอะไรกับซึงฮวานเหรอ” โดยองเอ่ยขึ้นเพื่อนทำลายความเงียบ
สายตาจ้องมองด้านข้างของร่างบาง
“ก็..เรื่องแฟนของซึงฮวานแหละ”
“จับได้อีกแล้วเหรอ”
“อาห้ะ ครั้งนี้ครั้งที่ 3 แล้ว”
ประโยคนั้นทำคนตัวสูงพูดไม่ออก
ไม่รู้ว่าเพราะซึ่งฮวานไม่ใจเด็ดเหมือนเตนล์ หรือเพราะผู้ชายเล่นไม่เลิกกันแน่
ถ้าถามความคิดเห็นโดยองล่ะก็ สำหรับเขาแค่ครั้งเดียวที่ทำลงไปมันก็เกินพอแล้ว
“เดาว่านายคงยุให้เลิก”
“ใช่”
“เห็นด้วยนะ ทำผิดตั้ง 3
ครั้งไม่ควรให้อภัย”
“แค่ครั้งเดียวก็ไม่ควรให้อภัย”
อีกแล้ว
โดยองสะอึกกับคำพูดเตนล์อีกแล้ว “เฮ้...แต่กับบางคนเขาก็สำนึกได้นะ ควรให้โอกาส”
“เหรอ แล้วอย่างนายสำนึกได้หรือยัง”
“...”
คำพูดเหล่านั้นเหมือนมีดเล่มใหญ่ปักเข้ามากลางอกของโดยองและถูกขยี้ด้วยแรงแค้นทั้งหมดที่เตนล์มี
จากที่คิดว่าจะขอโทษ จะขอโอกาส กลายเป็นว่าตอนนี้ความมั่นใจของเขาหดหายไปทั้งหมด
เตนล์ยังคงฝังใจ และสิ่งที่เขาพยายามอาจไม่มีความหมาย
“แต่ไม่ว่านายจะสำนึกได้หรือไม่
ฉันก็ไม่ใส่ใจหรอก เพราะฉันออกมาแล้ว Move on และไม่รู้สึกอะไรแบบนั้นกับนายอีกแล้ว”
“ถ้า Move on แล้วทำไมยังเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่”
คราวนี้เป็นเจ้าตัวเล็กที่พูดไม่ออก
พูดกันตามจริง ไม่มีวันไหนที่เขาไม่เสียใจ
ไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึง แค่..มันน้อยลงบ้างก็เท่านั้น สุดท้ายแล้วก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า
ไม่มีใครให้เกียรติเขาเท่าผู้ชายคนนี้
แต่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็เพราะทิฐิของเขา
เตนล์ไม่อยากเป็นคนโง่ในสายตาใครทั้งนั้น
และเขาคิดว่าการให้โอกาสคือการทำให้คนผิดได้ใจ
ไม่รู้สิ...แต่เท่าที่เห็นโดยองก็เหมือนจะรู้สึกผิดจริงๆ
ไม่งั้นคงมีแฟนใหม่ไปนานแล้ว
เตนล์ไม่ได้ก้าวเท้าเร็วขึ้นเพื่อเดินหนี
เขาลดจังหวะลง เพื่อซึมซับบรรยาย ขบคิด และเพิ่มเวลาที่จะได้อยู่กับแฟนเก่าต่ออีกหน่อย
เมื่อรู้ว่าเราเดินมาถึงครึ่งทางแล้ว
“รู้ไหม
ฉันคิดว่ามันมีทางออกที่ดีกว่าการเลิกกันนะ”
“ไม่มีทาง
มันเป็นเรื่องของสันดารคน”
“มันก็ไม่เสมอไปหรอก
ลองคิดดูดีๆนะ คนที่มีบ้านเล็กบ้านน้อยทำไมเค้าไม่เลิกกับเราเลย”
“ทำไม”
“ก็เพราะเค้ารักเราที่สุดไง”
สองเท้าหยุดเดินทันที
ร่างบางขมวดคิ้ว ก้มหน้าลงมองพื้นทรายอ่อนยวบ..มันเหมือนกับหัวใจของเขาตอนนี้เลย
พลันดวงตาร้อนผ่าว ความอ่อนแอที่ปกปิดมาตลอดทวีขึ้นจนแทบล้นออกมาให้คนตรงหน้าเห็น
“ถ้ารัก...ก็ต้องไม่ทำแบบนั้นสิ”
“...”
“ถ้ารักทำไมไม่อยู่ด้วยกัน”
“...”
“มันก็มีทางออกอีกมากมายเหมือนกันที่จะรักกันโดยไม่ต้องมีคนอื่น”
เสียงสั่นเครือเป็นสัญญาว่าอาการไม่ดี
คนตัวสูงพยายามมองหน้าแฟนเก่า ก่อนเอื้อมไปจับมือเล็ก
“นายมันแย่ที่สุด
กล้ามีคนอื่นได้ยังไง ทำฉันระแวง ทำฉันเสียใจ และตอนนี้ฉันออกมาได้แล้ว
นายก็ยังทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้อีก แย่!! แย่ที่สุด!”
มือเล็กสะบัดจากการเกาะกุม
และกำมือทุบลงบริเวณไหล่ของโดยองทันที ทำคนผิดน่วมไปทั้งตัว
กระทั่งร่างสูงวาดแขนกอดร่างบางไว้
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ทำแบบนั้นแล้วนะ
ฉันไม่ทำแล้ว”
“ฉันเกลียดนาย”
“รู้แล้วครับ..ขอโทษ”
“...”
“สิ่งที่ฉันพูดทั้งหมดไม่ได้เจตนาให้นายรู้สึกแบบนี้
ฉันเข้าใจที่นาย Move on ได้ นายทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ว่าฉัน...ฉันทำแบบนายไม่ได้”
“ทุกครั้งที่ฉันพยายามจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน
ฉันจะคิดถึงนายเสมอ หรือทุกครั้งที่ฉันมองนาย
ฉันจะนึกถึงเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นกับเรา”
“...”
“ฉันยอมรับผิดทุกอย่างเลย
โอเคไหม? นายจะมีกฎอะไรกับฉันก็ได้ จะตรวจแชท จะขังฉันไว้ในห้องก็ได้ ขออย่างเดียว...อย่าบอกเลิกกันอีก”
“...”
“นายบอกว่ามีทางออกอีกมากมายที่จะรักกันโดยไม่ต้องมีคนอื่น
แต่นายไม่ต้องใช้วิธีอะไรพวกนั้นเลย เพราะฉันจะซื่อสัตย์กับนาย”
“แล้ว..จะเชื่อได้ยังไง”
แว่วเสียงสะอื้นแผ่วเบา
และรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่ไหล่ โดยองกระชับอ้อมแขนพร้อมกับเม้มริมฝีปาก
ตั้งแต่เริ่มเป็นเพื่อน ได้คบกัน เลิกกัน จนมาวันนี้ที่เขาขอโอกาสอีกครั้ง
เขารู้มาตลอดว่าเตนล์ใจแข็งมากแค่ไหน เขาอาจต้องกลับไปที่บ้านพักด้วยความผิดหวัง
และนั่งดื่มกับเพื่อนในวงจนเมาเละไปข้าง...แต่เขาก็ยังยืนยันที่จะขอโอกาส
“ก็คงต้องลองคบดูก่อน”
“ถ้ามันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกล่ะ”
“ไม่ต้องคิดถึงอดีตหรืออนาคตแล้ว
ถามใจของนายตอนนี้ดีกว่า ว่ายังคิดถึงกันอยู่ไหม จะดีกว่านี้ไหม
ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับ
และนั่นทำให้เขาใจชื้น กระทั่งมือเล็กค่อยดันอกกว้างออก ช้อนดวงตาแดงกร่ำขึ้นมอง
“มันคงดีกว่านี้”
“ใช่...แต่มันจะไม่เป็นแบบนั้น
ถ้านายไม่ให้โอกาสฉัน”
มือหยาบสัมผัสแก้มเนียน
เกลี่ยหยดน้ำตาที่เลอะแก้ม จ้องลึกไปในดวงตาคู่นั้น
“ฉัน...คิดว่าเราน่าจะรออีกสักนิด”
แววตาของโดยองเปลี่ยนไปทันที
เขาพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อระงับความผิดหวัง
เสียงคลื่นซัดผืนทรายยังเบากว่าเสียงหัวใจที่เต้นดังเนิบนาบในอกของเขาตอนนี้
เอาล่ะ...อย่างน้อยเตนล์ก็ยังบอกให้รอ
“...ได้สิ...นานแค่ไหนล่ะ”
“ก็..รอจนกว่าจะเดินไปซื้อเหล้า
แล้วก็กลับไปที่บ้านพักตากอากาศ ถึงตอนนั้นค่อยตอบตกลงก็แล้วกัน”
ตัวแสบ!!
ร่างสูงถึงไปไม่ถูก เนื้อตัวอ่อนปวกเปียกไปหมด ยิ้มอย่างคนที่เสียรู้ให้เจ้าตัวแสบ
ก่อนจะดึงตัวมากอดแรงๆ ให้ได้ยินเสียงโวยวายจากอีกฝ่าย และเมื่อผละออกมาเขาก็ได้เห็นรอยยิ้มแบบเดิม
อย่างที่เขาได้รับมาตลอด
“ขอบคุณนะ”
“คราวนี้ก็รักษาไว้ดีๆล่ะ”
“อาห้ะ...จะไม่ให้หลุดมืออีกแล้ว”
#คลังSFนกแก้วนูน่า
End Credit
“ทำมาเป็นบอกว่า Move on ได้แล้ว สุดท้ายกลับมาคืนดีกันเฉย”
“สาระแน”
“กลับเกลื่อนเก่ง
บอกโดยองมันตึงใส่เอง จริงๆก็คือยังรู้สึกอยู่เลยตึงมาตึงกลับไม่โกง
แล้วยังจะมาบอกให้กูทำตามอีกนะ”
“ซึงฮวาน!! ถ้ามึงยังไม่หยุดกูจะแช่งให้ผัวมึงมีเมียใหม่”
“กรี๊ดดดด ปากดี!!”
TALK!!
อาจจะติดขัดบ้าง เพราะไม่ได้เขียนอะไรแบบนี้นานแล้ว
และจะมี SF ชั่ววูบมาเรื่อยๆ สามารถติดามได้ใน Twitter : @sab_sang เลยะค้า
#คลังSFนกแก้วนูน่าด้วยนะค้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น