#ฟิคคุณแม่ยังสาว Chapter 19 : Be Graduate [DoTen]

                ความอดทนของโดยองไม่ได้เกิดขึ้นเมื่อสามนาทีที่แล้ว แต่เขาอดทนมาตั้งแต่ตอนจูบครั้งแรกของเราที่กังนึง เป็นธรรมดาของผู้ชายที่จะคิดอกุศลเมื่อได้อยู่ใกล้คนที่ชอบ แต่เพราะรักมากจึงต้องนึกถึงอนาคตของคนที่รักให้มากๆ เขาไม่อยากให้ความรัก ความพิศวาสทำลายอนาคตของเตนล์ดังนั้นจึงอดทนมาตลอดกระทั่งวันนี้ที่เราสามารถรับผิดชอบชีวิตกันและกันได้ ที่อีกฝ่ายอนุญาตให้เขาได้เชยชมกายบางอย่างเต็มใจ

                เสียงครางอื้ออึงในลำคอบ่งบอกว่าร่างเล็กพึงพอใจกับสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่สอดหายเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวโคร่ง ไล้วนไปตามแผ่นหลังเนียนสวยพร้อมกับขึ้นคร่อมตัวของเขาไว้ เตนล์ยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่ง เชิดหน้าขึ้นรับเรียวลิ้นกระหวัดชิมความหอมหวาน ไม่ว่าเหตุผลของการตอบรับที่ดีนี้จะเป็นเพราะห่างหายจากการมีเซ็กส์มานาน หรือเพราะเตนล์วางใจฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้จึงได้ปล่อยตัวไปตามสัมผัสวาบหวาม นั่นเป็นเรื่องดีสำหรับโดยอง

                คนตัวสูงผละจูบเพื่อให้จ้องมองใบหน้าแดงซ่าน เขาอมยิ้มเช่นเดียวกับเตนล์ที่ปรือตาหวานฉ่ำมองเขา ก่อนซุกหน้าลงกับลำคอระหง สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวพร้อมกับขบเม้มสร้างรอยรัก โดยองเลิกเสื้อยืดขึ้นจนถึงอก ให้เรียวลิ้นทำหน้าที่สร้างความกระสั่นตรงยอดอกสีหวาน ฝ่ามือของเตนล์เลื่อนขึ้นออกแรงขยำเส้นผมนุ่มเพื่อระบายความเสียงซ่านที่เล่นงานและกัดกินความเป็นตัวเองทีละนิด

                “อะ..อ๊ะ..อา...”

                ปลายจมูกโดนหน้าท้องแบนราบเล่นเอาหดเกร็งทันที โดยองหัวเราะในลำคอ เขาหยุดอยู่ตรงขอบกางเกงวอร์มก่อนจะปลดปมเชือกก่อนดึงลงมาไว้ที่เข่า เกี่ยวชั้นในสีขาวออก เผยให้เห็นแกนกายเริ่มขยายตัว คนตัวเล็กเบือนใบหน้าแดงซ่านหนีภาพชวนให้เขินอายตรงหน้า ยิ่งได้เห็นแววตาเป็นประกายของโดยองยิ่งไม่กล้าพอที่จะสอบตาอีกฝ่าย ทว่าโดยองที่ค่อยๆใช้มือกอบกุมส่วนนั้นโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ที่พวงแก้ม ผ่อนลมหายใจร้อนในจังหวะที่รุนแรงและดุดันแข่งกับเสียงครางแหบพร่าของเขา

                “อื้ม..อะ..โดยอง..”

                เผลอหนีบขาเข้าหากันแน่น บิดเกร็งไปทั้งตัว โดยองจูบที่ริมฝีปาก เรี่ยวแรงของเตนล์ลดลงมาก สังเกตได้จากมือเล็กที่หล่นลงวางตรงบ่า บีบเป็นระยะ ขึ้นอยู่กับจังหวะในการขยับฝ่ามือ

                เตนล์ผ่อนลมหายใจทางริมฝีปาก เหงื่อท่วมกายบางและร่างสูง กระทั่งโดยองเพิ่มความเร็วขึ้น เปลือกตาปิดแน่น เผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ก่อนทุกความรู้สึกจะถูกปลดปล่อยอกมาเป็นธารสีขาวขุ่นเต็มฝ่ามือใหญ่ เตนล์หอบหายใจแรงพลางพยุงกายขึ้นนั่ง จัดการถอดเสื้อยืดคนตัวสูงออก แขนเล็กโอบรอบลำคออีกครั้ง ค่อยไล่จุมพิตตั้งแต่สั่นกราม โดยองขบกรามแน่นจนลำคอมีเส้นเอ็นขึ้นชัดเจน เตนล์จูบมันอย่างหลงใหล ก่อนจะถูกดันให้นอนลงอีกครั้ง ลดระยะห่างให้สั้นลงด้วยการทำให้หน้าผากของเราแนบชิดกัน

                ก็พอรู้อยู่ว่าเตนล์น่ะขี้อ้อน แต่ไม่คิดว่าจะถึงคิดลุกขึ้นมาระดมจูบให้เขาเสียววาบไปทั้งตัว แถมตอนนี้ยังเรียกร้องให้โดยองมอบจูบไม่หยุด เป็นฝ่ายเริ่มสอดลิ้นเข้าเกี่ยวพันก่อน แถมยังปลดปมเชือกกางเกงของเขา ล้วงเอาท่อนเอ็นร้อนออกมา โดยองแปลกใจไม่น้อย ทั้งที่เมื่อกี้ยังแสดงออกมาขี้อายแท้ๆ แต่พอถอดเสื้อให้เขาแล้วก็กลายเป็นคนละคน มั่นใจมากขึ้น แถมยังกล้าทำในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงอย่างการขยับฝ่ามือเป็นจังหวะนั่นด้วย

                “อื้ม...อือ..”

                เตนล์ไม่ใช่คนบ้าดีเดือดที่จะทำให้โดยองโดยไม่รู้สึกอะไร เพราะแบบนั้นจึงได้ร้องขอให้อีกฝ่ายจูบซ้ำๆ อย่างน้อยจูบนี่ก็ใช้กลบเกลื่อนความเขินอายของเขาได้บ้าง แบบนี้ค่อยดูเหมือนเขาเป็นฝ่ายให้ของขวัญหน่อย

                เสียงทุ่มในลำคอ ลมหายใจร้อน และแรงดูดดึงเรียวลิ้นที่ริมฝีปากทำเอาเตนล์อ่อนระทวย สุดท้ายจำต้องละมือออกจากแกนกายเมื่ออีกฝ่ายใช้จังหวะนั้นสอดปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางสีหวาน กายบางสะดุ้งผวากอดร่างตรงหน้าแน่น ซบหน้าลงกับอกกว้าง

                “อ๊า!! โดยอง..อึก..เรา..เบาให้เราหน่อย..อึก..ได้ไหม”

                ได้ยินดังนั้นจึงแช่ปลายนิ้วไว้ ส่วนมืออีกข้างปรนเปรอแกนกายให้พองนูนอีกครั้ง แน่นอนว่ามันได้ผล ริมฝีปากบางอ้าค้างส่งเสียงครางผะแผ่วเล็ดลอดให้รู้ว่าคร่างกายกำลังทำการปรับตัว ทันทีที่เปลือกตาปิดลงเป็นสัญญาณให้เริมขยับปลายนิ้วเข้าออกเชื่องช้า

                “อ๊ะ..อา..อะ..”

                ภาพที่เห็นทำให้โดยองรู้ว่าที่ผ่านมาเขาแค่อดทนไม่ให้ตัวเองทำอะไรล่วงเกินเตนล์ แต่เมื่อโอการมาถึงเขาเองก็ต้องอดทนควบคุมสติตนเองให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้ร่างตรงหน้าบาดเจ็บจากความรุนแรงอันเกิดจากอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเพราะได้เห็นท่าทางยั่วยวนโดยไม่รู้ตัวของอีกฝ่าย

                ช่องทางสีหวานถูกเพิ่มจำนวนนิ้วสำหรับเตรียมความพร้อม เสียงครางดังขึ้นเรื่อยจนกลัวว่าแม่และน้องสาวที่นอนอยู่ชั้นบนจะได้ยินเข้า โดยองจัดการเก็บเสียงด้วยการประกบริมฝีปากอีกครั้ง ฟังเสียงครางหนักหน่วงแทนคำพูดขอร้องให้เพิ่มความเร็ว กระทั่งแน่ใจว่าร่างเล็กพร้อมแล้วจึงได้ถอนปลายนิ้วพร้อมกับผละออก

                “ฉันไม่ใส่ถุงนะ”

                “รับผิดชอบด้วยล่ะ”

                โดยองหลุดยิ้ม ก่อนยกขาเรียวทั้งสองข้างพาดบ่า จับแกนกายของจ่อช่องทางค่อยกดลงทีละนิด ขนาดที่ต่างจากนิ้วมือค่อนข้างมากทำให้เตนล์ต้องกัดริมฝีปากระบายความเจ็บปวด

                “อื้อ...โดยอง...อึก..มันเจ็บ..”

                “หายใจเข้าลึกๆ จับแขนฉันไว้”

                เตนล์ทำตามทันที เขารู้สึกผ่อนคลายเพียงเล็กน้อยก่อนจะรับรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มขยับกายแล้ว และความรู้สึกดีค่อยไต่ขึ้นตามลำดับ สูงขึ้น..สูงขึ้น เช่นเดียวกับแรงกระแทกที่แรงขึ้น..แรงขึ้น..

                โดยองโน้มกายลงเพื่อให้ได้ยินเสียงครางและลมหายใจร้านใกล้ๆ มือเล็กของเตนล์วางลงตรงแผ่นหลังกว้าง เล็บคมครูดเป็นทางยาวตามกนกายที่สอดใส่เข้ามาอย่างล้ำลึก เชิดใบหน้าขึ้นส่งเสียงครางดังลั่น โดยองใช้จังหวะนั้นซุกใบหน้าสูดดมกลิ่นหอมที่ซอกคอขาวอีกครั้ง กระตุ้นความต้องการให้เพิ่มขึ้นไปอีก

                “อ๊ะ! อะ...อ๊ะ...โดยอง..อื้ม”

                “อืม..อา...เตนล์”

                สมองที่มีเพียงสีขาวโพลนของเตนล์ส่งผลให้ทุกอย่างดูเลือนราง ทั้งที่มือเกาะอยู่ที่ลำคอแกร่งแต่ในความคิดกลับไม่สามารถจับต้องโดยองได้ ริมฝีปากจึงเอาแต่พร่ำเรียกชื่อคนรักซ้ำๆ

                ความอดทนความสะบั้นเมื่อร่างเล็กรั้งใบหน้าเข้าไปมอบจูบ วางมือลงบนอกแกร่ง ลูบไล้มันแผ่วเบาซ้ำๆ โดยองประคองสะโพกมนไว้ กระแทกแกนกายเร็วกว่าเดิม กายบางสั่นสะท้าน สะโพกลอยหวือ กัดริมฝีปากแน่น เชิดหน้าขึ้นครางลั่นทันทีที่มือใหญ่บีบบั้นท้ายซ้ำๆกระตุ้นให้ถึงฝั่งฝันเร็วขึ้น

                “อื๊อ...อ๊า...โดยอง!! เร็วอีกนิด..อื๊อ...อ๊ะ..อ้า!!”

                คนตัวสูงกระแทกกายซ้ำ 2-3 ครั้งก่อนเราทั้งสองจะแตะถึงฝั่งฝันพร้อมกัน ความอุ่นร้อนฉีดพ่นเข้าไปในช่องทางจนทะลักออกเปื้อนง่ามขา เตนล์หอบหายใจอย่างหนัก เช่นเดียวกับโดยองที่ทิ้งตัวลงนอนทับกายบาง ซบหน้าลงกับอกบาง มือเล็กวางลงที่ศีรษะคนตัวโต โดยองหลุดยิ้ม รู้ทั้งรู้ว่าหลังจากเสร็จกิจกรรมนี้เตนล์จะต้องเหนื่อยมากแท้ๆ แต่คนตัวเล็กก็ยังแสดงความน่ารักไม่หยุด ดูอย่างตอนที่กำลังลูบหัวเขา ราวกับเขาเป็นลูกแมวของเจ้าตัวสิ..

กลับไปอ่านต่อที่บทความ >> https://goo.gl/c4ptEj

#ficbetray Chapter 12 - Behind the Scenes [HunBaek]

                เซฮุนเบียดกายเข้าหาร่างเล็กจนอีกฝ่ายเสียการทรงตัวใช้มือเกาะที่ไหล่กว้างแน่นโดยที่ริมฝีปากของเรายังไม่ละออกจากกัน แบคฮยอนเป็นเหมือนสารเสพติดที่ยิ่งได้กลิ่นเฉพาะตัว ได้สัมผัส ได้ยินเสียงครางอื้ออึงยิ่งอยากทำมากกว่านั้น มือใหญ่สอดเข้าใต้เสื้อยืดลูบไล้แผ่นหลังเนียนสลับกับดันให้ร่างกายของเราแนบชิดกันมากขึ้นราวกับต้องการทดแทนเวลาร่วมเดือนที่เราไม่ได้เจอหน้ากัน..

                แบคฮยอนอยากถามว่าเกิดอะไรขึ้น อยากรู้ว่าที่ผ่านมาอีกฝ่ายเป็นอย่างไรบ้าง แต่ดูเหมือนเซฮุนจะไม่ได้เตรียมเวลามาเพื่อตอบคำถามพวกนั้น คนตัวเล็กเอาซุกไซ้ซอกคอมหอม ขบเม้มทำรอยรักสีกุหลาบไว้ แล้วจึงใช้มือดึงเสื้อยืดออกจากกายบาง

                อากาศหนาวทำเอาร่างเล็กสั่นเทิ้ม ผวาโบรอบคอแน่นเพราะถูกยกตัวให้ลอยขึ้นก่อนเซฮุนจะวางเขาลงบนเตียงและตามมาคร่อม ใช้แขนงสองข้างกักตัวไว้ ก้มลงมอบจูบซ้ำๆจนน้ำสีใสไหลตรงมุมปาก

                มือสากเริ่มทำงานอีกครั้ง เริ่มจากการประคองจูบและไปยังลำคอและยอดสีหวานทีกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ เซฮุนใช้มือเป็นตัวนำทางให้สัมผัสที่วาบหวามกว่านั้น เขาค่อยลากริมฝีปากไปตามการนำทางของมือ จูบแรงๆตรงไหปลาร้าที่ขึ้นเด่นชัดใต้ลำคอ แล้วค่อยครอบครองยอดอก เม้มริมฝีปากสลับกับโลมเลีย ความจริงเซฮุนไม่เคยทำเรื่องแบบนี้กับใครที่ไหนหรอก ไม่รู้ว่าทำอย่างไรอีกฝ่ายจึงจะพอใจ เขาศึกษามันจากหนังโป๊ที่เคยดูเมื่อนานมาแล้ว ดังนั้นเสียงครางกระเส่าจึงเป็นเหมือนรางวัลที่บอกให้รู้ว่าสัมผัสจากริมฝีปากของเขาชวนให้ใจรัญจวนมากแค่ไหน

                “อ๊ะ..อา..”

                แบคฮยอนหนีบขาแน่น ยิ่งริมฝีปากไล้เล็มร่างกายเขาต่ำลงเท่าไหร่ กายบางก็ยิ่งบิดเร้ามากเท่านั้น หน้าท้องหดเกร็ง หายใจติดขัด ผิดกับเซฮุนที่พยายามหายใจเข้าออกเป็นปกติเพื่อควบคุมไม่ให้ตนเองเผลอลงมือรุนแรงกับร่างกายอีกฝ่ายตามอารมณ์ที่พุ่งสูงจากท่าทางยั่วยวนโดยไม่ได้ตั้งใจ

                จัดการถอดกางเกงคนรักแล้วเหวี่ยงมันให้ลงไปอยู่ที่พื้นเหลือแค่ชั้นในตัวบางปกปิดร่างกายไว้

                “ซ-เซฮุน เดี๋ยว” เจ้าของชื่อหยุดชะงักทันที

                “กลัวเหรอ?”

                คนตัวเล็กส่ายหน้า เอื้อมมือไปรั้งใบหน้าหล่อให้เข้าใกล้ก่อนกดจูบลงที่ริมฝีปาก ขบเม้มและพยายามเอาใจด้วยการแทรกลิ้นให้อีกฝ่ายได้ดูดดึงลักเอาความหอมหวานไปจากปากของตน

                “เราเป็นห่วงเซฮุนมากนะ..แล้วก็คิดถึงเซฮุนมากๆเลยด้วย”

                “ฉันเองก็เหมือนกัน”

                “เราอยู่ที่นี่จะปลอดภัยใช่ไหม”

                “แน่นอน...ที่นี่ปลอดภัย และเรามีเวลามากพอที่จะทบทวนความรักระหว่างเรานะ”

                สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาจับจ้องมายังใบหน้าร่างเล็ก แบคฮยอนยิ้มขลายอาย ใบหน้าถูกประคองเพื่อรับจูบจากคนรักอีกครั้ง ขณะเดียวกันมืออีกข้างก็กำลังดึงชั้นในตัวจิ๋วออก สัมผัสเสียววาบไปทั่วทั้งหน้าท้องเกิดขึ้นเมื่อฝ่ามืออุ่นรุ่นกำรอบแกนกายที่ชูชัน ยามมือใหญ่ขยับขึ้นลงเชื่องช้าแบคฮยอนครางอื้ออึงในลำคอเพราะริมฝีปากยังคงถูปิดด้วยอวัยวะเดียวกัน

                มีการขัดขืน และไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนกับตอนที่ร่วมรักกับจงอินเลยสัดนิด แม้ทุกอย่างจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ผู้ชายคนนี้แคร์เขามาก และสัมผัสจากการเล้าโลมนั่นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกปวกเปียกไปทั้งกาย

                “อื้อ! เซฮุน! อ่ะ...เร็วอีกนิด อ้า!”

                ทันทีที่ได้รับคำบัญชาก็เร่งจังหวะขึ้นทันที ใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงเป็นริ้วเช่นเดียวกับผิวกายขาวเนียนที่กลายเป็นสีแดงจัด ริมปากเผยอครางลั่นตามจังหวะร้อนที่ได้รับ ก่อนกระตุกเกร็งและปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นเลอะมือใหญ่

                เซฮุนจูบผมนุ่ม หน้าผาก จบลงตรงริมฝีปาก ก่อนผละออกมาจัดการกับกางเกงของตนเอง แบคฮยอนใช้ข้อศอกยันกายขึ้นนั่งแล้วจึงเอื้อมมือไปช่วยปลดตะขอ กัดริมฝีปากช้อนตามองร่างสูงตอนรูดซิปลงแล้วส่งมือลงไปสัมผัสกับแกนกายที่พองคับอยู่ภายใน

                เซฮุนขบกรามแน่นส่งเสียงครางในลำคอ ใบหน้าหล่อแสดงอาการสุขสมและเสียงทุ้มที่เอ่ยชื่นชมทำให้แบคฮยอนใจสั่น เซฮุนส่งมือไปหยุดการกระทำนั้นเมื่ออารมณ์พุ่งสูงขึ้น ร่างเล็กยิ้มบาง นั่งคุกเข่าที่เตียงเอื้อมมือลูบสันกรามพร้อมกับจูบไล่ลงมาจนถึงลำคอ ก่อนจะผลักให้เซฮุนนอนลงบนเตียงและเปลี่ยนเป็นฝ่ายคุมเกมแทน

                แบคฮยอนทิ้งสะโพกลงที่กลางลำตัวของอีกฝ่าย สิ่งที่กันอวัยวะของเราไว้คือชั้นในของเซฮุนเท่านั้น คนตัวเล็กโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กระทั่งปลายจมูกของเราชนกัน จึงเปลี่ยนเป็นคลอเคลียที่ลำคอแกร่ง จูบเบาๆสลับกับขยับตัวเพียงเล็กน้อย แบคฮยอนก็ได้ยินเสียงสูดปากจากเซฮุนแล้ว

                ร่างสูงยกสะโพกคนรัก ดึงชั้นในของตนเองออก แกนกายขยายใหญ่ชูชันขึ้นชี้หน้าร่างเล็กที่แดงไปทั้งตัวแต่ยังให้ความร่วมมือกับการร่วมรักครั้งนี้เป็นอย่างดี แบคฮยอนสูดลมหายใจเข้าลึกระหว่างที่เซฮุนสอดก้านนิ้วเข้ไปในช่องทางสีหวาน ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา จิกเล็บลงกับไหล่กว้างเชิดหน้าขึ้นส่งเสียงครางกระเส่า

                “อ๊ะ..อ้า ซ-เซฮุน เรา..อึก..เรา”

                “หายใจเข้าลึกๆ”

                พูดพลางใช้มืออีกข้างรูดรั้งแกนกายเล็กให้กลับมาพร้อมใช้งานอีกครั้ง ริมฝีปากไล้เลียหยอกล้อกับยอดอกสีหวาน กระตุ้นอารมณ์ก่อนรับศึกหนักต่อจากนี้

                เมื่อเห็นว่าช่องทางพร้อมแล้วร่างสูงใช้มือแหวกกลีบเนื้อให้อีกฝ่ายสามารถทิ้งตัวลงมาได้ ช่องทางสีหวานค่อยกลืนกินแกนกายที่ใหญ่กว่าก้านนิ้วเมื่อครู่หลายเท่า ซบหน้าลงกับไหล่หอบหายใจแรงจนเซฮุนอดไปห่วงไม่ได้ นี่อาจหนักเกินไปสำหรับแบคฮยอน ร่างสูงเชยคางมนให้รับจูบพร้อมกับกดร่างเล็กลงอย่างระมัดระวัง คอยฟังเสียงครางประท้วงที่ดังเป็นระยะ

                “แบคฮยอน..อื้ม..ไหวหรือเปล่า”

                “อึก..มาถึงขนาดนี้แล้ว..อ่ะ..จะให้หยุดได้ยังไง”

                “แต่...”

                “ช่วยเรา..อ๊ะ”

                เสียงหอบหายใจดังขึ้นข้างหู ร่างเล็กพยายามขยับสะโพกเชื่องช้า แกนกายที่เข้าไปลึกนั่นทำเอาร่างบางเสียววาบไปทั้งท้อง สุขสมไม่ต่างอะไรจากการที่แกนกายใหญ่ถูกตอดรัดแน่น แขนเล็กเปลี่ยนเป็นโอบล้อมรอบคอ สอดนิ้วเข้ากับกลุ่มผมสีเข้มดูสุภาพดี จิกทึ้งผมระบายความเสียวซ่านที่แทรกลึกเข้ามาในกาย

                “อ๊ะ อื้อ! เซฮุน”

                ร่างสูงหายใจเข้าลึกก่อนเด้งสะโพกสวนกลับไปเป็นจังหวะที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ สลับกับจูบที่ลำคอและไหปลาร้า เสียงครางดังขึ้นตามการเร่งจังหวะ

                “อืม..แบคฮยอน..”

                “อ๊ะ...อ๊า!!”

                เซฮุนขบกรามครางเสียงทุ้ม ก่อนจะเร่งจังหวะในช่วงสุดท้าย ร่างเล็กกระตุกเกร็งอีกครั้ง ปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นพุ่งเลอะหน้าท้องเช่นเดียวกับเซฮุนที่ปล่อยความอุ่นร้อนข้างในช่องทาง

                แบคฮยอนทิ้งแขนลงข้างลำตัวซบหน้าลงกับอกกว้าง หอบหายใจหนัก เซฮุนยกกายเพื่อถอนแกนกายออก รั้งร่างเล็กให้นอนลงบนเตียง ใช้แขนโอบกอดเอวบางไว้ ก่อนมอบจุมพิตที่หน้าผากมนและริมฝีปาก

กลับไปอ่านที่บทความ > > https://writer.dek-d.com/camera-smile/story/viewlongc.php?id=1447631&chapter=14